Því eftir sjálfum sér að bíða erfitt er.

Jæja þá er komið að helgarfærslunni.

Á föstudagsvöld skelltum við hjónaleysin okkar af bæ. Fórum snemma af stað og fengum okkur í svanginn á Ítalíu...jájá ég veit við förum alltaf þanngað!!
Eftir að hafa "gúffað" í sig pizzu og sötrað bjór með fórum við sem leið lá í Háskólabíó sem er jú sinfóníuhöll okkar Íslendinga. Þar voru dívurnar Ragnheiður Gröndal og Eivör Pálsdóttir að syngja með sinfóníunni.
Vááá hvað þetta voru góðir tónleikar. Ragnheiður Ásta Pétursdóttir þula á ríkisútvarpinu rás 1 var þula kvöldsins og stóð á sviðinu og kynnti hvert lag, sögu þess og höfunda. Þegar maður lokaði augunum gat maður allt eins setið í stofunni hjá ömmu og verið að hlusta á útvarpið.

Fyrir mitt leiti var Eivör með sterkari rödd fyrir sinfóníuna, já hún var bara betri en Ragnheiður er samt mjög góð, bara með svo öðruvísi rödd meira dimm og jazz-blues.

Sunnudagurinn, sem sagt dagurinn í dag fór að mestu í tiltekt. Já ég tók til í kofanum, ryksugaði, þurrkaði af og skúraði, svo var farið út að hjóla og glugginn í stofunni málaður...allt að gerast í Kópavogi.

Nenni ekki að blogga meira, er hálf andlaus eftir amstur dagsins.
Lifið heil
HH